Het UWV heeft mij in mei j.l. hulp aangeboden bij mijn re-integratie. Over het algemeen kenmerkt een re-integratie zich door hulp aan de cliënt in de vorm van hulp bij het zoeken naar je eigen talent, gesprekstechnieken, verkenning op de arbeidsmarkt en meer. Mijn beperkingen lagen en liggen meer in de sociaal emotionele hoek. Argwaan, onzekerheid, geen grenzen kennen, geen nee kunnen zeggen, vluchten in werk, onbalans. In het kort, zeer gedreven maar behoorlijk onhandig. De heer Bos heeft mij hierop twee coaches voorgesteld die mij hierbij wellicht konden helpen. Daarbij gaf hij aan dat mevrouw Westerweele van EigenKans goede referenties had op dit punt.
Met de nodige argwaan ben ik met Huberdien in zee gegaan. Ik moet echter bekennen dat ik de afgelopen 6 maanden ik veel van haar heb geleerd. Hierbij doel ik niet alleen op de praktische zaken, de manier waarop je een gesprek of onderhandeling ingaat, maar ik leer beetje bij beetje om te gaan met mijn eigen onvermogen. Het is eigenlijk wel grappig te kunnen constateren dat al hetgeen ik in zeven jaar (intensieve) therapie geleerd heb, nu pas concreet voor mij wordt.
Momenteel heb ik een baan waarbij ik in mijn element ben, maar op de toppen van mijn kunnen loop of val. In mijn element omdat ik werk heb wat mij voldoende uitdaging en ontplooiingsmogelijkheden biedt. Dat heb ik nodig. Ik kan er alleen nog niet zo goed mee omgaan. De balans tussen werk en ontspanning is nog niet in orde. Ik heb nog steeds last van een aantal elementen die voortkomen uit mijn beperkingen, zowel in werk als prive. Angsten uit het verleden. Die angsten maken dat ik vlucht in werken, alcohol, automutilatie, neiging tot depressiviteit en voor alles weglopen. Het regelmatige contact wat ik met Huberdien heb maakt dat ik die angst in een beter perspectief zie. Ze wijst me op het heden en geeft handvatten om er mee om te gaan.
Laat ik een wat concrete voorbeelden noemen. In een van de gesprekken, waarin ik aan kon geven waar ik tegenaan liep, me wanhopig voelde in mijn huidige baan, gaf Huberdien dat er ook nog andere mogelijkheden op de arbeidsmarkt waren en dat dit misschien niet de baan is die bij mij past. Zelf ben ik geneigd om door te werken totdat ik er daadwerkelijk bij neerval, iets wat ik liever niet meer meemaak. Alleen die opmerking al gaf verlichting. Ik heb dus nog andere mogelijkheden. Welke, daar kom ik alleen niet uit. Noem het kortzichtigheid of onkunde, mag beiden. Een ander voorbeeld is vrij recent. Huberdien stuurt een bericht en vraagt hoe het gaat. Ik zeg redelijk en geef uitleg, waarbij ik een punt aangeef waarbij ik haar hulp nodig heb en ervaar ondersteuning waar ik verder mee kan, stap voor stap….